Daar ben ik weer eens... Soms zijn er zoveel andere dingen die je bezig houden (letterlijk en figuurlijk) dat er van bloggen weinig komt. Maar ik heb wel weer het een en ander te laten zien, dus dat is altijd een leuke reden om weer eens een berichtje de wereld in te sturen.
Om te beginnen heb ik dit open borduurwerkje ingelijst. Het lag al zo lang op 'afmaken' te wachten, en ik kon nog steeds geen andere bestemming bedenken. Dus voorlopig maar eens aan de muur, want in de 'affo-doos' kan ik er ook niet van genieten. Ik weet niet of het op de foto te zien is, maar het is over een heel zacht grijsgroene achtergrond gespannen.
Dan ben ik aan het oefenen gegaan met kleuren inhaken, omdat ik voor een van de dochters de oilily tas wil maken. Dus even wat voorwerk, en dat werd een pannenlap voor DD2 voor op de camping. En een tasje voor één van de kleindochters. Het is in het begin best lastig om alle draden die je meehaakt goed strak te houden, Maar het gaat al beter en het resultaat wordt al netter.
Als het tasje af is durf ik wel aan de grote uitdaging te beginnen.

Dan zit er inmiddels op de kast een heel gezelschap te wachten tot ze gaan verhuizen. En een heel klein gehaakt portemonneetje aan een sleutelhanger om een 'karretjesmunt' in te bewaren.

De gehaakte deken vordert ook gestaag... Ik heb hem maar even buiten uitgehangen. Ik heb nog 5 bollen katoen, dus ik denk dat er nog ongeveer 3 rijen aankomen.

En dan de tuin... vorig jaar kreeg ik voor Moederdag een klimroos van DS1.... klein bescheiden struikje, maar hij gaf vorig jaar toch al een paar prachtige rozen... En kijk nu eens... genieten! Kijk even niet naar al die zware stenen eromheen... die moeten door de jongens nog weggehaald worden... even wachten tot ze tijd hebben. :)

En van de grote pot met violen heb ik ook zo'n plezier. Ook als de zon niet schijnt heb ik een zonnetje in mijn tuin die ik stukje bij beetje aan het opknappen ben, want vorig jaar heb ik hem noodgedwongen tamelijk aan zijn lot over moeten laten. Nou, dat moet je dan het jaar daarop bezuren...

Maar het wordt al weer wat. De lupinen staan ook zo prachtig, en waar ik blij mee ben: Dit jaar voor het eerst zonder één enkel luisje!!

 

 Ik geloof dat ik aardig bijgepraat ben zo. Nu een bezoekje aan mijn ouders, waar steeds meer zorgen om zijn.

Een fijne week voor iedereen!


Vergeet ik nog mijn pronkstuk: De Pioenroos, boordevol dikke knoppen!